Za sprawą wspaniałej rodziny : Magdy, Piotra, Zuzi i małej Julii zostaliśmy obdarowani w ramach Szlachetnej Paczki. Radości było tyle, że nie sposób tego opisać!
„Najpiękniejszym prezentem, który możemy dostać jest człowiek, który jest.
Który daje swoją obecność. Który dotrzymuje słowa.
Każda miłość zaczyna się od obecności i do obecności się sprowadza.”
Tego Wam życzę na Święta.
Madzia była w domu zaledwie dwa tygodnie. Tydzień temu miała robione badanie tomografem, ponieważ płakała pokazując, że boli ją głowa. Wynik wykazał bezpowietrzne zatoki. Leży na oddziale immunologii. Lekarz sugeruje zaburzenia odporności. Od września ma bóle głowy, być może rezonans dokładniej wyjaśni skąd się one biorą. Podjęliśmy decyzję o chwilowym przerwaniu edukacji Madzi. Mamy nadzieję, że wróci do szkoły w pełni sił, uśmiechnięta. Rehabilitację będziemy kontynuować, jeśli tylko zdrowie na to pozwoli i Madzia będzie gotowa.
Magda jest w szpitalu. Czuje się już lepiej. Weszła w okres, kiedy intensywnie rośnie, organizm nie radzi sobie z tą sytuacją, słaba odporność powoduje częste infekcje. Szpital drugim domem? Parę lat temu to przerabialiśmy, da się z tym żyć. Szpitalne dni mogą być przyjemne. Magda jest już pełnoprawną Pierwszoklasistką. Była pasowana na ucznia w szpitalnej sali, przez jej Nauczycielki. Był biret, rożek ze słodyczami, dyplom, wielka kredka i duuuużo radości.
Magda, tak jak większość uczniów rozpoczęła rok szkolny.
Ma swój Elementarz, w miarę możliwości dostosowany przez Ministra do specyficznych potrzeb edukacyjnych, zaopatrzony w piktogramy. Ma swój stres szkolny, z którym radzi sobie całkiem nieźle. Ma nowych Kolegów i Koleżanki w klasie, zajęcia, dzwonki, przerwy i świetlicę szkolną, do której chodzi po lekcjach.
Ktoś, kiedyś zadecydował o tym, że Madzia nadal jest. Do tej pory nie wiemy Kto. Czy lekarz reanimujący ją czwartą minutę, czy los, czy jednak Ona sama. Faktem jest, że mimo ogromnej chęci życia, mimo siły, uśmiechu i tej tzw zwyczajności, jest niepełnosprawność, która co jakis czas „przypomina” o sobie niczym potwór. I mamy świadomość tego, że to, co jest teraz, nie jest nam zagwarantowane jutro.
Wiemy dlaczego Madzia gorączkowała prawie od połowy maja. Od ponad dwóch tygodni jest w szpitalu. Ma posocznicę. Jest dzielna. Już trzeci dzień jest lepiej. Chyba możemy powiedzieć, że kolejny raz wygrała. Nie doszło do niewydolności wielonarządowej. „Tylko nieznane budzi w człowieku lęk.” My już znamy Wroga. Nie odpuścimy Mu. W jednej chwili wszystko traci na znaczeniu…plany na kolejne dni, zbliżające się wakacje.
Cieszcie się tym, co macie. Życie i zdrowie to największe szczęście.